اسپانیا و ارتقای سنگنوردی اسپرت

اسپانیا و ارتقای سنگنوردی اسپرت
بث رودن (Beth Rodden)
حس جالبی است که پس از یک وقفه طولانی به چیزهایی در زندگی تان برگردید و آنها را دوباره به بخشی از زندگی روزمره تان تبدیل کنید. هفده سال پیش وقتی من سنگنوردی را شروع کردم، سنگنوردی اسپرت همه گیر بود. بولدرینگ هنوز آنقدر مطرح نبود و به نظر می رسید که دوران trad climbing هم به سر آمده است. مرزها و محدودیت های سنگنوردی اسپرت در همان اوایل مرتبا به جلو رانده می شد و پیشتر و پیشتر می رفت، مناطق سنگنوردی جدید پیدا می شد و تکنیک ها و روشهای تمرینی ارتقا می یافت. در عین حال همانند هر پدیده جدیدی، درباره این ورزش هم مباحث اخلاقی جدی درجریان بود.

به عنوان یک سنگنورد سالنی 14 ساله، این بحث های اخلاقی چندان برایم اهمیت نداشت، چیزی که برایم جالب بود شنیدن خبرهایی در مورد صعودهای a 5.14 (بله، در آن زمان این صعودها تازگی داشت) و تازه ترین مسیرها در فرانسه بود. مردانی با پاهای استخوانی و با شلوارهای تنگ Lycra جلد همه مجله های سنگنوردی را پوشانده بودند.
پس از پنج سال تمرکز صرف بر سنگنوردی سالنی و اسپرت، توجه من کم کم به Traditional climbing جلب شد. پس از دعوت شدن به ماداگاسکار از طرف اسطوره سنگنوردی، لین هیل، دریافتم که علاقه ام برای کشف مسیرهای جدید و صعود سنگهای گرانیتی بر علاقه ام برای صعود مسیرهای رول کوبی شده می چربد. دوباره خودم را در برابر ابزار جدید، کلمات و اصطلاحات جدید و اهداف جدید یک مبتدی می دیدم. کمی بعد شما دیگر نمی توانستید مرا هیچ جای دیگری غیر از دره یوسیمیتی پیدا کنید.

با بودن در بین اولین سنگنوردان اسپرت کاری که به  Traditional climbing گرایش پیدا کردند، برایم واضح بود که پیشینه ام در سنگنوردی اسپرت قابلیت های خوبی برای ادامه رشته جدید به من بخشیده است. تمام ساعت هایی که در سالن یا طبیعت صرف سنگنوردی کرده بودم اکنون به کارم می آمدند تا انگشتان و دستانم را مدتی طولانی تر روی مسیر نگه دارند. با راهنمایی فوق العاده هم طنابم، تومی کالدول (Tommy Caldwell)، قادر شدم تاکتیک های غالبا دشوار  Traditional climbing  را به زودی فرا بگیرم.
پس از یک دهه سنگنوردی در شکاف ها، جسم و ذهنم دوباره نیاز به چیزی متفاوت و جدید داشت. خیلی زود بولدرینگ بخشی از زندگی روزانه ام شد. قدرت همیشه مهم ترین نقطه ضعف من بوده است. من این را 15 سال دیر فهمیدم که باز از هرگز نفهمیدن بهتر است. دوباره خودم را در یک حیطه جدید از این ورزش به عنوان یک مبتدی می دیدم. این جالب و در عین حال ناراحت کننده بود. با این که عاشق گرفتگی ماهیچه هایم بعد از تمرینات بولدر و جو تمرینات جمعی بودم که از بعد از ترک تمرینات سالنی آن را تجربه نکرده بودم هنوز احساس می کردم چیزی کم است.
تنها پس از آوریل گذشته و در سفر به اسپانیا بود که دریافتم تا چه حد دلم برای سنگنوردی اسپرت تنگ شده است. در اواخر دهه نود گاهگاهی سراغ سنگنوردی اسپرت رفته بودم ولی فقط در مناطق خاص و دوره های کوتاهی. در واقع از حس صعود مسیرهای رولکوبی شده برای یک دهه دور مانده بودم و پس از این دوره دور ماندن از این رشته دوباره احساس کردم این چیزی است که می خواهم انجام دهم. در ابتدا به نظر میرسید من اصلن از این رشته دور نبوده ام. تنها پس از سفر به اسپانیا بود که دریافتم طی این سالها چقدر همه چیز تغییر کرده است.
در سانتا لینیای اسپانیا، سام الیاس (Sam Elias) و امیلی هارینگتون (Emily Harrington) را دیدم. امیلی را از خیلی وقت پیش می شناختم، از زمانی که او نه ساله و من 14-15 ساله بودم. به عنوان یک اسپرت کار فوق العاده، او یکی از معدود سنگنوردانی است که جاذبه بولدرینگ اورا مسحور نکرد. او از همه کسانی که من می شناسم مسیرهای 5.14 بیشتری را صعود کرده است و صعود او واقعا تماشایی است.

روز اول به دیواره Oliana رفتیم. من درباره پروژه های 5.15 آینده روی این دیواره در اینترنت چیزهایی خوانده یا از دیگران شنیده بودم ولی تا قبل از اینکه آن سنگنوردان را ببینم که در آن سطح باورنکردنی سنگنوردی می کردند، نمی توانستم معنی آن را بفهمم. امیلی چندین روز بود که روی مسیری به نام Full Equip  کار می کرد و در آستانه صعود کامل آن بود. در عین حال یک مرد سنگنورد اسپانیایی یک مسیر 5.14 را که در سمت راست مسیر مورد نظر امیلی بود صعود کرد درحالی که بچه اش در حال بالا رفتن از درختی در همان نزدیکی و دادو بیداد کردن بود. سام در پایان آن روز تصمیم گرفت روی مسیر Full Equip تلاش کند و تنها با یک یا دو بار افتادن به بالای مسیر رسید. آنها مسیرهای 5.14 را به راحتی صعود می کردند. من از سام پرسیدم: خب… یعنی این اینقدر عادی است؟ او با تعجب به من نگاه کرد. گفتم :منظورم انجام همه حرکتهای یک مسیر 5.14b به راحتی و در تلاش اول است… همان کاری که تو کردی… . من کاملا به یاد داشتم که برای صعود مسیر The Optimistچندین روز وقت صرف کرده و چندین بار تلاش روی مسیر انجام داده بودم. او با لبخندی پاسخ داد :خب غیر از منطقه Rifle، نه چندان، ولی این حس خوبی است.
در دو هفته بعدی من شاهد سنگنوردانی بودم که مسیرهایی خیلی نزدیک به 5.15 صعود می کردند و در واقع تعدادی هم مسیرهای 5.15 را صعود کردند. آنها کریس شارما یا آدام اوندرا نبودند. تنها سنگنوردان فوق العاده ای بودند که کار خودشان را می کردند و کسی برای سنگنوردی به آنها پولی پرداخت نمی کرد. استاندارد های سنگنوردی در کاتالونیا به چنان سطح بالایی رسیده است که در زمانی که من سنگنوردی را شروع کردم کاملا دست نیافتنی به نظر می رسید.
می دانم دارم با معیار زمانی خودم همه چیز را مقایسه می کنم ولی من در طی آن ده سال کاملا سنگنوردی را ترک نکرده بودم و تنها از سنگنوردی اسپرت دور افتاده بودم. درست است انتظار نداشتم این رشته برای پیشرفت منتظر من مانده باشد ولی با این حال از چنان پیشرفتی هم شگفت زده بودم.
پس از دو هفته سنگنوردی روی مسیرهای مختلف در کاتالونیا، من دوباره به این نوع سنگنوردی عادت کردم. حس خیلی خوبی بود که خودم را در کنار آدمهای جدید و در مکانی جدید می دیدم. حس آشنای دم کردن ماهیچه های ساعد و پاندول شدن را دوباره تجربه کردم (وقتی به Traditional climbing می پرداختم به ندرت پاندول میشدم چون اساسا از آن ترس داشتم). وقتی به خانه برگشتم فقط می خواستم مسیرهای رولکوبی شده را صعود کنم. چندین میسر در یوسیمیتی صعود کردم، بولدر کار کردم ولی رویا پردازی درباره سفر به Smith ، Rifle، Ten Sleep، Ceuse و غیره و غیره را شروع کردم. من فراموش کرده بودم سنگنوردی اسپرت چقدر می تواند جذاب باشد. حالا بی صبرانه منتظرم تا خبرهایی از اولین مسیرهای 5.16 بشنوم و شاید بتوانم افرادی را ببینم که در ده ساله آینده چنین مسیری را صعود کنند.
منبع : http://www.petzl.com/us/outdoor/news/2011/07/07/beth-rodden-spain-and-evolution-sport-climbing?utm_source=facebook.com&utm_medium=petzl-page&utm_campaign=Beth-Rodden-Spain&utm_content=us
ترجمه : صبا جودکی