نقدی بر بخشنامه هفدهمین دوره مسابقات قهرمانی کشور

در نقد مشکالت ورزش در کشور ما با توجه به استاندارد های قرن بیستم میشه چند جلد کتاب نوشت ! با قبول این واقعیت که تفاوت های فرهنگی بین ملت ها ممکنه زیاد باشه ، و حتی غیر از آن به علت زیر ساخت های ضعیف یک جامعه آماده پذیرش خیلی از موارد نباشه ، ولی خیلی وقت ها به مواردی بر میخوریم که اصال توجیح پذیر نیست ، و در سطح مدیریتی به هیچ وجه برای جامعه مفید هم نیست و فقط صرفا برای برداشتن باری از روی دوش مسولین و کم کردن دقددقه آنها برای برخورد با بعضی عقب ماندگی هاست که همیشه هم به شکل یک طرفه به ضرر ورزشکار ) مردم( و به نفع مسول ) دولت – یا شبه دولت( تمام میشه. من الزم میدونم که فقط در مورد ورزش خودمان سنگنوردی صبحت کنم ، امروز بعد از پخش اطالعیه آخرین مسابقات قهرمانی کشور یک بند به این نامه اضافه شده که به نظر من بسیار خطرناک و ریشه در تفکراتی بسیار مخرب و قدیمی دارد ، امیدوار بودم بعد از گذشت سالها این رفتار ها از ورزش و جامعه خارج بشه نه اینکه تبدیل به یک بند اجرایی در نامه رسمی یک فدراسیون ورزشی شود که نشان از افول در جامعه ورزشی ما دارد ، در تمام زمان ها وقتی از من سوالی میشود راجب به پیشرفت در ورزش اولین حرف من این بوده ، — حمایت از بخش خصوصی که تشکیل شده از اکثریت مردم هست — و وظیفه دولت مدیریت و جهت دادن به بخش خصوصی هست نه ایجاد محدودیت های روزافزون. بندی که من از آن دلخور شدم این بوده : ورزشکارانی که از استان غیر از محل سکونت خود در این دوره از مسابقات شرکت مینماید میبایست از هیأت محل سکونت خود رضایتنامه داشته باشند. این بند از هیچ جهتی معنی سازنده ای ندارد ، و مطمینا توجیح منطقی هم نداره ! آزادی اینکه شخص چه تصمیمی برای خودش و آینداش بگیرد کامال در دست خود شخص باید باشد ، هیت ها تشکل های مردمی هستند در خدمت مردم ، اگر امکاناتی فراهم میکنند در چارچوب وظیفه آنهاست ، وظیفه آنها پیشرفت دادن به جامعه در بخش فعالشان هست ، محدود کردن ورزشکار هم جزو وظایف آنهاست؟ مگر ورزشکار جزو داراییه یک هیت است ؟ حمایت از بخش خصوصی از همین آغاز میشود ، ممکن است یک ورزشکار در سالنی خصوصی کار کند ممکن است از یک سالن در شهر دیگری حمایت شود و بخواهد در جواب این حمایت از آنجا شرکت کند ، برای این مسایل سلیقه ای نمیشود عمل کرد وظیفه نهاد های دولتی و نیمه دولتی حفظ و محافت از قرارداد های بین مردمی است، یک ورزشکار میتواند با جایی در شهر دیگری قرار داد داشته باشد و طبق آن قرارداد از طرف آنها در رویداد ها حضور پیدا کند … با دادن چنین قدرت سلیقه ای به هیت ها ما فقط باعث ایجاد فساد و حاشیه بیشتر در ورزش میشویم، چه نهاد و ارشدی میتواند تضمین کند که رفتار سلیقه ای صورت نمیگیرد ؟ وقتی ما قدرتی کاذب و کنترلی به یک هیت میدیم؟ ا این بند شاید یک بند ساده باشد و در اکثر مواقع باعث مشکلی نشود که البته در سالهای اخیر خیلی هم شده ، االن بیش از هر زمان دیگری مردم و از جمله ورزشکارها در حال سفر کردن هستند ، دنبال زندگی بهتر و حمایت بیشتر برای رشد و پیشرفت در زندگی ، با اعمال چنین قانون های کنترلی و محدود کننده ما فقط داریم پشت ورزشکار را خالی میکنیم ، ورزشکار را بی ارزش و او را جزوی از دارایی های دیگری میکنیم و انتخاب های آنها برای پیشرفت و متعاقبا پیشرفت این ورزش محدود میکنیم. ما با گذاشتن چنین قوانین بار مسولیت را از هیت ها برمیداریم ، در جامعه ای چنین قطبی شده که شهر ها همدیگر را بیگانه میبینند ) البته این افراد در اقلیت هستند( فدراسیون ورزشی هم تن به چنین قوانینی بدهد امید ما میتواند به که و چه باشد؟ همین امروز شما بدون خبر قبلی میتوانید به یک کشور اروپایی بروید و بدون محدودیت از هر استانی که دلخواه شما باشد در مسابقات ملی آنها شرکت کنید … که خود بنده ده ها بار این کار را کردم ، حتی در آن کشور ها هم خیلی ها عصبانی میشوند خیلی ها خوششان نمیاید ولی اگر امروز به این جایگاه از فرهنگ و پیشرفت ، مخصوصا در ورزش رسیدند یکی از دالیل آن مقابله با تفکرات رادیکالی و مضر بوده … هر ورزشکار باید بتواند در جهت پیشرفت خود و به نفع خود حرکت کند و وظیفه فدراسیون حمایت از ورزشکار و پاسداری از حقوق ورزشکار هست نه ایجاد محدودیت و کاشتن افکار رادیکالی و مضری از این قبیل من به شدت امیدوارم که فدراسیون تغییر جهت بده و با استفاده از نیروهای جوان و خوشفکر در آینده بتواند باعث تغییری در جامعه باشه نه تن دادن به موجی کاذب از افکار که از فرهنگ کنترلی و هول انگیز ما نشات میگیره.

امیر نوری