بهینه سازی حرکات ایستا

 هدف اکثر سنگ نوردان، داشتن یک سبک پویا تر برای صعود است با وجود این، اکثر سنگ نوردان کاپ جهانی هنگامی که به مقاومت ثابت عضلانی می رسند، عظیم الجثه هستند! چرا این تناقض وجود دارد؟ چه موقع و چرا بایستی حرکات ایستا و پویا را به کار برد؟ هنگامی که شما حرکت را انجام می دهید، چگونه این امر به تمرکز ذهنی مرتبط می باشد؟
ایده برای این مقاله از مشکلاتی ناشی می شود که چندین دوست سنگ نورد در صعود های شیب منفی و طولانی داشتند. همیشه به آنها می گویم:

به گیره بعدی توجه نداشته باشید، بلکه بر قابلیت انعطاف پذیری عضله هایتان توجه داشته باشید. شما بایستی بر نزدیک بودن هر چه ممکن دست پایینی تان به سینه تان قبل از رسیدن به گیره بعدی با دست بالایی تان تمرکز داشته باشید. عضلات بازویتان است که تعیین خواهد کرد آیا به گیره بعدی خواهد رسید و آنرا می گیرید یا نه.

بر اساس تلاش، بهترین تکنیک برای حرکت خاص اغلب نیمه پویا است چرا که درآن، استرس بر بازوی پایین تر در مقایسه با حرکت ساکن کاهش می دهد. با این حال اگر شما مجبور به انجام 15 حرکت مشابه به این ترتیب باشید اغلب بهتر است که به طرز ثابت تری صعود کنید ، دو دلیل اصلی برای این وجود دارد: اول اینکه حرکات ایستا، دست متحرک را به استراحت برای ثانیه ای قادر می سازد و دوم اینکه آن کشیدگی کمتری برای دست جهت گرفتن گیره بعد از یک حرکت ثابت وجود دارد. بدین علت است که عده زیادی از سنگنوردان برتر در جام جهانی، سنگنوردان استاتیک می باشند. اکثر آنها در انجام حرکات ایستا به گونه ای برنامه ریزی شده اند که هرگز نمی توانند به سبک پویایی تغییر کنند. بنابراین به محض اینکه توانایی استاتیک شان پایان پذیرد، به طور ناگهانی و عجیب می افتند.

جهت اینکه یک سنگ نورد قوی تر باشید، بایستی بر آموزش تان در حرکات استاتیک عضله تمرکز کنید. با این حال، آموزش تان بایستی شامل حرکات پویا باشد. دلیل این امر این است  که انجام و تمرین حرکات استاتیک در مقایسه با حرکات پویا بسیار ساده است، چرا که حرکات پویا به لحاظ روحی بسیار چالش برانگیز می باشند. بنابراین اگر شما تنها حرکات استاتیک را تمرین کنید، متحمل عدم تامین روحی – روانی  در انجام برنامه ها می شوید.